Andrzej Życzkowski & Tiara

Skąd wzięła się u Ciebie miłość do psów?

Jak wiadomo – pies jest najlepszym przyjacielem człowieka. Generalnie bardzo lubię zwierzęta, a rzeczywiście psy w szczególności. Niezwykle cenię sobie inteligencję, zwłaszcza tę emocjonalną, psów. Reagują tak samo, jak ludzie – dokładnie widać z ich zachowania, kiedy są smutne, a kiedy wesołe, kiedy się boją, a kiedy czują się bezpieczne, kiedy są zdenerwowane, a kiedy zrelaksowane. Mają te same potrzeby, co człowiek – pragnienie akceptacji i przyjaźni, czy unikanie samotności. Często postępują analogicznie do ludzi – mają skłonność do łakomstwa, bywają przekupne. Ale jest też cecha, która je
zdecydowanie od człowieka wyróżnia – psy nie potrafią ukrywać emocji. Są dla mnie w swych reakcjach bardzo przewidywalne. Mimo, że nie rozumieją słów, dokładnie wiedzą, co człowiek chce im przekazać, czego od nich oczekuje. Obserwacja ich jest fascynująca.

Jak ważna jest obecność czworonożnego przyjaciela w Pana życiu?

Mogę powiedzieć, że w sumie od około 25 lat mieszkam z psem. W dzieciństwie miałem jamnika, a obecnie opiekuję się suczką husky o imieniu Tiara. Posiadanie psa jest dla mnie czymś naturalnym i oczywistym. Psy to oczywiście również ogromne obowiązki – musisz wyjść z nimi kilka razy dziennie na spacer, obojętne, jaka jest za oknem pogoda, czy jesteś zdrowy, czy chory, czy ci się chce, czy wyjątkowo nie masz na to ochoty. Pozostaje również olbrzymi problem z ewentualnymi wyjazdami, na które nie możesz swego psiaka zabrać. Ale pies z pewnością potrafi wynagrodzić te niedogodności. Jesteśmy za swojego psa odpowiedzialni, a z drugiej strony jesteśmy dla niego najważniejsi na świecie – a to piękne
uczucie..

Czy Pana pasja do gór łączy się w jakiś sposób z pasją do psów?

Zdecydowanie tak. Tiara jest moim podstawowym towarzyszem górskich wędrówek po Beskidach. Niestety nie mogę jej zabierać ze sobą na wysokogórskie wyprawy, ani też wprowadzać do większości polskich parków narodowych, w tym w Tatry. Często biwakujemy natomiast razem w jurajskich skałkach, zarówno w namiocie, jak i pod gołym niebem. Tiara to uwielbia, chociaż zauważyłem, że wraz z wiekiem cieszy się tak samo mocno, gdy dom opuszcza, jak i wówczas, gdy do niego wraca. Fajnie, że nie muszę się przejmować, że chodząc po górach zamęczę za bardzo mojego przyjaciela, albo też, że narażę go na wychłodzenie, przemoknięcie, itp. W końcu to husky i pogodą się raczej nie przejmuje (preferuje zresztą warunki zimowe, niż letnie). I to ona jest wciąż w stanie doprowadzić mnie do fizycznego wyczerpania, a nie odwrotnie.

Jaka jest historia Tiary? Jak zeszły się wasze drogi?

Tiara pochodzi z hodowli i gdy była szczeniakiem trafiła do pewnego mieszkania w Tychach. Jej nowa rodzina nie poradziła sobie jednak z obowiązkami. Myślę, że nie wyobrażali sobie, jak wielkim kłopotem jest posiadanie psa, zwłaszcza tak wymagającej rasy – i wystawili ją na aukcję internetową. Z chwilą odbioru wiąże się dość zabawna sytuacja. Od sprzedawców usłyszałem, że husky ma na imię Tiara, a imię to pochodzi z bajki Król Lew, gdzie jedną z postaci jest mała lwica. Dopiero po ośmiu latach dowiedziałem się, że źle usłyszałem – w rzeczywistości szczeniak miał na imię Kiara, a nie Tiara. Co więcej, z błędu wyprowadziła mnie aktorka Joanna Jabłczyńska, która
użycza głosu Kiarze w polskiej wersji językowej tego filmu animowanego. [Edit. 09.12.20 Niestety odeszła od nas Tiara]