Maciek Moskwa & Akia

Jak wiemy otrzymał Pan Złotą Odznakę GOPR w 2017, to zawsze miłe uczucie, jeśli doceniane są nasze poświęcenia…

Tak to prawda, uczucie jest naprawdę bardzo bardzo miłe. Dla mnie to szczególnie istotne ze względu na grono posiadaczy tej odznaki – to od zawsze były moje autorytety i dążenie w ich kierunku od zawsze wydawało mi się jedynym słusznym kierunkiem.

Jednak domyślam się, że dużo większą radość daje uratowanie ludzkiego życia. To jest chyba najważniejsza odznaka, jaką przyznaje Wam los?

Uratowanie bądź czasami zrobienie wszystkiego „w celu uratowania”. Ważne żeby w odpowiedniej sytuacji dać z siebie wszystko i dobrze wykorzystać wszystkie posiadane umiejętności.

Jak wyglądała Pana droga do zostanie szefem szkolenia GOPR? 

Kurcze…… długo i żmudnie (ha ha), uważam że wciąż jestem na tej drodze, wciąż nabieram doświadczeń i przyswajam nowe umiejętności. Oczywiście muszę uczciwie przyznać że pomysł zrodził się w mojej głowie sporo wcześniej i poświęciłem kilka lat na ten kierunek funkcjonowania w organizacji

Skąd decyzja o wzięciu Psa 

Muszę uczciwie powiedzieć że tu bardziej zasadne było by skąd decyzja o rasie. Psy od zawsze były stałymi elementami domów rodzinnych mojej małżonki i mojego – w związku z tym pies jest dla nas jak najbardziej naturalnym członkiem rodziny. Odwiedzając szkolenia podkomisji psów ratowniczych  GOPR nabraliśmy tylko większej chęci na wdrożenie planu w życie.

Domyślam się, że jej imię nie jest przypadkowe… 

Zdecydowanie…. To podkreśla naszą przynależność, zainteresowania i pasje życiowe. Dodatkowo przemawia tu zwykły życiowy pragmatyzm oraz „Andrzejowe nauki” – nietypowe imię zmniejsza prawdopodobieństwo reagowania przez Akkie na wołanie przez osoby trzecie.

Owczarki australijskie są to psy bardzo aktywne, a to przy Pańskim trybie życia… chyba idealna rasa. 

Oj tak, mam wrażenie że ta rasa stworzona jest dla ratowników z zacięciem sportowym haha Co ważne nie pozwala do przejścia na sportową emeryturę i determinuje pojęcie spaceru do dystansu kilkunastu kilometrów, najlepiej po błocie w tempie minimum 10 km/h.

Z tego co udało mi się dowiedzieć, to nie będzie Pan szkolił Akkii na psa ratowniczego. Skąd taka decyzja? 

Hmmmm dla nas pies to przede wszystkim ROZPIESZCZANY członek rodziny. Obydwoje z żoną mamy za miękkie serce do dyscypliny wobec psa, oczywiście ma to swoje konsekwencje ale na dzień dzisiejszy wszystkie dziury w ogrodzie zakopujemy cierpliwie i z uśmiechem – podobnie jak zeżarte części garderoby i butów

Czego można życzyć Panu oraz Akkii? 

Wielu wspólnych kilometrów w górach i schronisk gdzie można nocować z psem.